Review: The Outer Worlds 2

Het is goed toeven in gameland. De ene topper is nog niet uitgespeeld, of de volgende ligt alweer klaar om je nachtrust te saboteren. Na titels als Keeper en Ninja Gaiden 4 komt oktober met nóg een grote jongen op de proppen: The Outer Worlds 2. Een sterke RPG, met nóg sterkere humor, precies wat we nodig hebben nu de dagen korter en somberder worden.

Maar, voordat we echt beginnen: kan iemand even checken of het team van Obsidian Entertainment nog overeind staat Die mensen draaien volgens mij op pure cafeïne en wilskracht. Geen studio lijkt zó hard te werken als zij. Eerder dit jaar brachten ze al Avowed uit, een RPG die het gat dat The Elder Scrolls achterliet knap wist op te vullen. Kort daarna volgde Grounded 2 in early access. En nu, alsof het niets is, lanceren ze The Outer Worlds 2. Drie grote releases in negen maanden! Serieus, iemand moet die mensen een tropisch strand en een cocktail met een parasolletje aanbieden. Maar goed, dat is misschien voer voor een ander artikel.

Laten we even teruggaan naar 2019. Toen verscheen het eerste The Outer Worlds: een sci-fi RPG waarin jij, als pas ontwaakte kolonist aan de rand van het universum, de toekomst van de mensheid in handen kreeg. Het spel stond bol van de humorvolle dialogen, bizarre keuzes met verrassende gevolgen en buitenaardse chaos vol excentrieke figuren. Je kon de nobele redder van de mensheid spelen, de ultieme schurk, of gewoon een volslagen weirdo die met veel bravoure door kleurrijke werelden bluft vol corporate onzin. De invloed van Bethesda’s Fallout-games was duidelijk voelbaar, maar Obsidian gaf het geheel een compleet eigen smoel: scherp, satirisch en absurd. En dat werkte fantastisch. The Outer Worlds 2 doet daar nu nog eens een flinke schep bovenop met meer humor, meer chaos, meer keuzes en meer van die typische Obsidian-charme.

Toch vergeet je dat allemaal even zodra je The Outer Worlds 2 opstart. De opening is verrassend donker, bijna somber zelfs. Een tikkeltje mysterieus ook. En, hou je vast, het lijkt allemaal ineens héél serieus te worden. Na een gênant lange tijd in de belachelijk uitgebreide character creator (ik had gerust een scriptie kunnen schrijven over wenkbrauwhoogtes en sproetverdelingen) mocht mijn roodharige, zelfverzekerd kijkende vrouwelijke commander Bryce eindelijk haar universum betreden. De opties zijn bijna eindeloos: geslacht, haarstijl, huidskleur, oogvorm, mondtype, sproetjes, littekens, make-upkleur. Als je wilt, kun je er een behoorlijke tijd aan kwijt zijn. En dat deed ik dus ook. Maar Obsidian zou Obsidian niet zijn als er niet ook wat diepgang achter die mooie façade schuilging. Je kiest namelijk niet alleen hoe je eruitziet, maar ook welke vaardigheden je meeneemt het avontuur in. Sommige helpen je om te overleven, andere brengen juist wat gebreken met zich mee. Want ja, niemand is perfect. Het dwingt je meteen om na te denken over wie jouw personage écht is en wat voor soort held (of hopeloze chaoot) je gaat worden. Het is een slimme, subtiele manier om je direct bij het verhaal te betrekken. Nog voordat je ook maar één alien hebt gezien of een stap hebt gezet, voel je al dat jouw keuzes ertoe doen.

Maar zelfs in die serieuze start voel je het al borrelen: dat typische Obsidian-gevoel. De subtiele satire, de ondertoon van absurditeit die elk moment door de scheuren van het verhaal lijkt te glippen. Want hoewel The Outer Worlds 2 geen direct vervolg is op het eerste deel, speelt het zich wel af in hetzelfde universum,, een sterrenstelsel vol planeten waar megacorporaties alles bezitten, van zuurstof tot jouw vrije wil. En dat heeft natuurlijk gevolgen. De bevolking wordt er gezien als wandelende geldautomaten, proefkonijnen waar zonder regels mee omgegaan mag worden en dus alles op getest kan worden.De perfecte setting dus voor een satire die soms zeer herkenbaar voelt voor onze eigen wereld. Obsidian staat natuurlijk bekend om de kwaliteit van zijn schrijfstijl. En dat is in deze game niet anders.

Elk scenario waarin ‘mijn Bryce’ terecht kwam, kon compleet anders aflopen. En dat maakt The Outer Worlds 2 zo interessant: je vóélt echt dat je keuzes ertoe doen. Er waren momenten waarop ik dacht: “Oké, dit verhaal gaat duidelijk richting A,” terwijl ik stiekem ook wist dat er ergens een route B, C of zelfs D lag te wachten. Afhankelijk van de achtergrond die je bij het begin kiest, én de vaardigheden waarin je investeert, veranderen missies soms totaal van toon. Daardoor is dit precies zo’n game die eigenlijk smeekt om meerdere playthroughs. Hoe jij speelt, bepaalt alles. Wil je door een zwaarbewaakte basis sluipen? Prima. Hack je de beveiliging zodat de robots je niet zien? Of gebruik je je praat-skills om de bewaker te overtuigen dat jij hier helemaal hoort te zijn? Of trek je gewoon je wapen en laat je de diplomatie achterwege? De game zegt nooit wat de beste aanpak is, die bepaal jij zelf. Nou ja, wat volgens jou de besta aanpak is. Het vaardighedensysteem zorgt ervoor dat je personage steeds beter (of juist beroerder) wordt in bepaalde dingen, en dat beïnvloedt jouw verhaal op subtiele, maar voelbare manieren. De kans is dus groot dat jouw avontuur totaal anders eindigt dan dat van mij.

Maar eerlijk is eerlijk: waarschijnlijk gaan niet veel spelers The Outer Worlds 2 meerdere keren uitspelen. Er zijn simpelweg te veel nieuwe games en backlog-vullers om ons nog jaren bezig te houden Maar dat is juist de kracht van deze game: zelfs als je hem pas over een paar jaar oppakt, voelt hij fris, vol mogelijkheden, alsof hij jou nog steeds iets nieuws te bieden heeft. Je keuzes bepalen niet alles, natuurlijk. De eindstreep ligt grotendeels vast, maar de weg ernaartoe is helemaal van jou. Zoals dat oude gezegde luidt: “Er zijn meerdere wegen naar Rome.” Of in dit geval: naar een buitenaardse kolonie vol bureaucratie, blasters en belachelijke reclameslogans. Gelukkig zit er een sterk verhaal achter dat alles.

Het speelt zich af in een alternatieve toekomst die een bizarre wending neemt in 1901, het jaar waarin de Amerikaanse president William McKinley níét werd vermoord. Daardoor volgde Theodore Roosevelt hem nooit op en de grote bedrijven van die tijd bleven onaangetast. Gevolg: een geschiedenis waarin megacorporaties vrij spel kregen en de mensheid uiteindelijk terechtkwam in een hyperkapitalistische, klassen-gedreven samenleving waarin geld en macht letterlijk alles bepalen. En ja, dat klinkt pijnlijk herkenbaar. Fast forward een paar eeuwen: de megacorporaties koloniseren de ruimte, terraformen planeten en maken ze ‘leefbaar’ voor de mens. Tenminste, dat is het plan. De resultaten variëren, van “redelijk bewoonbaar” tot “oeps, misschien toch iets te giftig.”

Waar The Outer Worlds zich afspeelde in de kolonie Halcyon, neemt het vervolg je mee naar Arcadia: een rijke, geïsoleerde kolonie waar alles net iets té perfect lijkt. Mijn Bryce begint hier als agent van het Earth Directorate, de organisatie die toezicht houdt op de samenwerking tussen de Aarde en haar koloniën. Haar eerste opdracht? Onderzoeken waarom de communicatie met de koloniën plotseling is verbroken door mysterieuze scheuren in het weefsel van ruimte en tijd. Je raadt het al: dat loopt niet bepaald soepel. Al snel blijkt er een groot conflict gaande te zijn tussen twee rivalen. Aan de ene kant heb je de Protectorate, een soort intergalactische overheid met een monopolie op sneller-dan-lichtreizen. Aan de andere kant staat Auntie’s Choice, een megacorporatie die is ontstaan uit de fusie tussen het farmaceutische bedrijf Auntie Cleo’s en consumentenmerk Spacer’s Choice, ofwel: de ultieme samenwerking tussen pillen en propaganda.

Auntie’s Choice is Arcadia binnengevallen met als doel de controle over de reistechnologie over te nemen. Hun plan? De scheuren in de ruimte gebruiken om de handelsroutes tussen de koloniën onder hun beheer te brengen. Kortom: kapitalisme, maar dan op kosmische schaal. En hier laat The Outer Worlds 2 eindelijk zijn ware gezicht zien. Het doet aanvankelijk alsof het een bloedserieuze RPG is, maar dat masker laat snel barstjes zien. De satire kruipt erdoorheen, met scherpe humor, slimme schrijfstijl en veel zelfbewust commentaar op onze eigen wereld. Want laten we eerlijk zijn: megabedrijven die alles van je weten en overal geld aan willen verdienen? Die hebben wij óók gewoon hier op Aarde. Alleen dragen ze bij ons geen ruimtepakken. De meeste niet, in ieder geval.

Gelukkig ziet het er allemaal ook nog eens prima uit. The Outer Worlds 2 is misschien niet de mooiste game die ik ooit heb gespeeld, maar laten we eerlijk zijn: ze mag er absoluut wezen. De game draait op Unreal en liep op mijn Xbox Series X als een goed geoliede robot, geen hapering te bekennen. Het beeld is messcherp, de omgevingen zijn lekker afwisselend en de reikwijdte is indrukwekkend groot. Als je eerder dit jaar Avowed hebt gespeeld, ook van Obsidian, weet je ongeveer wat je kunt verwachten qua stijl en techniek. Toch is The Outer Worlds 2 een stapje verder. Ondanks dat de twee games maar een paar maanden van elkaar verwijderd zijn, oogt deze levendiger. Personages bewegen vloeiender, gezichtsuitdrukkingen ogen iets menselijker. Het voelt allemaal wat dynamischer, met meer pit en persoonlijkheid.

Ook qua gameplay weet je wat je te wachten staat als je de eerste The Outer Worlds of Avowed hebt gespeeld. Alleen loopt het hier allemaal net wat vlotter. Waar Avowed soms wat traag aanvoelde tijdens gevechten van man-tot-man, is The Outer Worlds 2 duidelijk opgevoerd met een scheutje extra energie. De actie is soepeler, de besturing directer, en het voelt allemaal wat minder log aan. Misschien komt dat ook omdat mijn melee-wapen eigenlijk vooral diende als noodoplossing, een soort back-upplan voor als mijn vuurwapens weer eens zonder kogels zaten. Wat natuurlijk niet mijn schuld was, maar de schuld van de vijanden die gewoon te gierig waren met hun loot. Althans, dat blijf ik mezelf vertellen. In werkelijkheid had ik natuurlijk gewoon munitie moeten kopen of craften, maar hé, wie houdt er bij hoeveel kogels hij nog heeft midden in een ruimtegevecht?

Doordat de actie lekker vlot en soepel aanvoelt, was de keuze voor mij snel gemaakt: ik speelde het hele avontuur in first-person. Je kunt ook kiezen voor een third-person camera (iets wat ik in Avowed juist fijner vond), maar hier voelt die eerste persoon gewoon natuurlijker. Directer. Alsof je zélf daar staat, blaster in de hand, met een sarcastische opmerking klaar om af te vuren zodra iemand te dichtbij komt. The Outer Worlds 2 speelt daardoor (in mijn geval) als een heerlijke kruising tussen een klassieke RPG en een flitsende shooter, het beste van twee werelden, met een snufje ruimtechaos erbovenop. In third-person vond ik het allemaal net wat minder overzichtelijk. Vooral bij het looten van gevallen vijanden had ik af en toe wat moeite om de juiste afstand in te schatten. Het is een vreemd gevoel om vlak naast een stapel buit te staan en tóch een halve meter te ver weg te zijn om het op te rapen. In first-person is dat probleem gelukkig verdwenen. Daar voelt alles precies goed aan: scherp, dichtbij en persoonlijk, precies wat je wil in een game waarin je voortdurend keuzes maakt en kogels ontwijkt.

Eigenlijk is het vrij simpel. Heb je The Outer Worlds gespeeld? Dan móét je deel twee proberen. Vond je Avowed tof? Dan is dit je volgende avontuur. Zit je smachtend te wachten op een nieuwe Fallout? Nou, hier is je tijdelijke (en zeer vermakelijke) vervanger. En als je op al deze vragen “nee” antwoordt? Dan nog is The Outer Worlds 2 een game die je waarschijnlijk positief gaat verrassen. Voorkennis van het eerste deel is niet nodig, dit is geen serie waar je eerst een samenvatting van op YouTube hoeft te kijken. The Outer Worlds 2 vertelt zijn eigen verhaal, in zijn eigen, gedeelde universum. En het mooiste: het is geen RPG van 400 uur die je sociale leven op pauze zet. Nee, in een uurtje of dertig kun je gewoon de eindstreep halen. Natuurlijk mis je dan nog een hoop van de wereld, maar het hoofdverhaal heb je dan netjes afgerond. Daarna kun je altijd opnieuw beginnen. Met Bryce, of met Frans, Karel, Angelique, Monique, Alberquerkie, of wie je nieuwe alter ego dan ook wordt. En wie weet maak je de volgende keer compleet andere keuzes, zodat jouw avontuur nóg gekker, grappiger of genadelozer eindigt. In de ruimte weet je het tenslotte nooit.

The Outer Worlds 2 is Obsidian op z’n best: een slimme, grappige en zelfbewuste RPG die precies weet waar z’n kracht ligt. Het combineert scherpe satire met soepele actie en levert een avontuur af dat tegelijkertijd luchtig én verrassend doordacht is. Het is geen eindeloze epische reis, eerder een perfect gedoseerde kosmische mini-vakantie vol lachmomenten, keuzes en chaotische blasterscènes.