Review: The Medium

‘Elk verhaal heeft twee kanten’, werd mij op jonge leeftijd al aangeleerd. Dit om de wijze les te krijgen die later in het leven vaker dan eens van pas is gekomen. Bloober, het team achter The Medium, heeft deze les ten harte genomen en een game gecreëerd die je precies dat laat zien. Een verhaal uit twee kanten. Tegelijk.

Een verhaal zien vanuit twee perspectieven is dan ook meteen de manier waarop The Medium zich weet te onderscheiden van de rest. Deze psychologische horror-game schotelt jou als speler een avontuur voor waarin je je focus vaker dan eens moet splitsen. Het spel speelt namelijk in de echte wereld af, alsook in een parallelle wereld waarin geesten rondwaren en de omgevingen minder vriendelijk ogen. Het interessant is hierbij dat jij jouw personage door beide werelden heen beweegt, op hetzelfde moment. Wat je in wereld A doet, doe je in wereld B dus ook. De werelden, alsook de acties die jij er in uitvoert, hebben consequenties op elkaar. Het brengt een originele en interessante manier van het oplossen van puzzels met zich mee.

In het spel, wat op momenten dus letterlijk het beeld in tweeën splitst, speel jij als hoofdpersonage Marianne, een spirit guide wie richting een verlaten oord gelokt wordt ergens in Polen. Dit om mogelijk antwoorden te geven op vragen die ze heeft over haarzelf en de krachten die ze bezit. In het hotel waar je snel terecht gaat komen merk je echter meteen dat er meer aan de hand is, dat het kwaad overal te vinden is en dat de antwoorden moeilijker te vinden gaan zijn dan voorafgaand gedacht. Het is dan aan jou en Marianne om samen een weg te banen door gangen met gesloten deuren, vloeren met gaten en doorgangen die verborgen zijn om zo het mysterie op te lossen.

Veelal is The Medium een bijzonder lineaire game waarbij Marianne steeds de juiste krachten weet te krijgen op de momenten die daar om vragen. Met een ‘insight’-ability is het mogelijk om de omgeving te scannen op verborgen objecten die je verder helpen in je verhaal. Daarnaast is het mogelijk om met deze gave objecten te bestuderen om informatie van de vorige eigenaren te krijgen. Zo moet je vroeg in de game de voetstappen van een geest volgen, welke alleen te zien zijn door deze techniek te gebruiken.

Natuurlijk is elke omgeving grauw, duister en eng. The Medium weet dit geleidelijk aan steeds sterker neer te zetten, alsof je als speler steeds dieper af weet te glijden naar plekken waar je liever niet komt. Wanneer het spel de splitscreen start en de beide werelden naast elkaar zet, bestuur je twee versies van Marianne tegelijkertijd. Het is een interessant contrast wanneer je ziet dat de menselijke Marianne door een luguber hotel loopt, terwijl de spirituele Marianne op de andere kant van je scherm door een portaal naar de hel lijkt te gaan. Waar ik bij de aankondiging van The Medium dacht dat dit een simpel trucje zou zijn om het spel interessanter te laten ogen, maar het maakt de game daadwerkelijk spannender en doeltreffender. Wanneer je in deze hel door stukken menselijk vlees moet snijden om door te kunnen gaan, weet je dat je inderdaad even niet meer in dat hotel in Polen bent.

Beide realiteiten tegelijkertijd in beeld zorgen niet alleen voor een stijlvol effect (dit is niet iets wat je normaal ziet in een game), maar het is ook bijzonder praktisch. Op deze momenten kan Marianne namelijk een ‘out of body experience’ krijgen, waarbij haar aardse gedaante als een lege huls blijft staan, terwijl haar spirituele zelf een korte poos in haar omgeving dingen kan doen. En omdat beide werelden invloed hebben op elkaar, kan deze ervaring er voor zorgen dat haar lichamelijke ik obstakels ziet verdwijnen. De puzzels zijn nooit brein-brekend moeilijk, maar doordat je in twee focuspunten moet denken, ligt de oplossing nooit zo voor de hand als dat je zou denken. Het start relatief onschuldig met de geest die haar energie gebruikt om elektriciteit te leveren, zodat Marianne in een lift kan stappen, maar daagt later in het spel uit tot het vinden van oplossingen waar je even verder voor na moet denken dan dat.

In haar opzet is The Medium nog steeds een horror-game die duidelijk heeft gekeken naar broertjes en zusjes in het genre. Daarom zoek je naar sleutels met gekke vormen, zet je hier en daar de juiste hendel om, en gebruik je omgevingen om puzzels op te lossen. Op momenten moest ik ook denken aan de originele Resident Evil’s, Silent Hill’s, Alone in the Dark’s en Parasite Eve. Stuk voor stuk games die het genre groot hebben gemaakt. Echter, door de toevoeging van het tweede scherm en de mogelijkheid om uit je lichaam te treden, voelt The Medium in al haar old school beloftes toch bijzonder modern. Het liet me steeds verder met veel plezier afdwalen in het hotel. Wetende dat er toch nog ergens een grote vijand schuil wist te houden hield me constant op het puntje van m’n stoel.

Is The Medium dan een bijzonder enge game? Nee. Het weet onder je huid te kruipen, maar moet het niet hebben van de zogenaamde ‘jump scares’ en vieze beelden zoals we vaker in het genre tegen komen. Het zijn de sfeer, de omgeving, de hulpeloosheid die je als Marianne op momenten voelt die met je gemoedstoestand spelen. Ja, er zijn momenten van pure angst aanwezig, maar in vergelijking met een Silent Hill 2 valt het reuze mee. Dat je het spel binnen tien uur uit kunt spelen is voor deze titel een perfecte lengte. Het verhaal is verteld, de gameplay wordt niet eentonig en de sfeer blijft z’n ding doen.