Review: Keeper

Terwijl iedereen elkaar aan het afknallen was in Battlefield 6, had ik een totaal andere ervaring. Geen explosies, geen chaos, geen geschreeuw door een headset, maar rust. Stilte. Verwondering. En eerlijk? Dat beviel me verrassend goed. Hoe graag ik ook uitkijk naar de nieuwe shooter van Battlefield Studios, ik liet met liefde een ander spel even voorgaan: Keeper.

Een paar maanden geleden zat ik in een podcast waar we onze voorspellingen deden over Microsofts grote ‘E3-show’. Mijn gok? Dat de legendarische “one more thing” een nieuwe game van Double Fine zou zijn. Geen vervolg, geen remake, geen franchise van een andere studio, maar iets compleet nieuws. Iets typisch Double Fine. En ja hoor, ik zat er verdomd dichtbij! Keeper bleek inderdaad een gloednieuwe IP van de studio… alleen was het niet dé “one more thing”, maar de op één na laatste.

Nu ik Keeper eindelijk zelf heb gespeeld, kan ik zeggen: dit is precies het soort spel dat alleen Double Fine kan maken. Double Fine is geen gewone gamestudio, het is een creatieve speeltuin waar fantasie en humor hand in hand gaan. De studio werd in 2000 opgericht door Tim Schafer, de briljante geest achter klassiekers als Grim Fandango en Full Throttle. Sindsdien heeft hij met zijn team keer op keer bewezen dat ze durven afwijken van de norm. Waar andere studio’s mikken op realisme en spektakel, kiest Double Fine voor het eigenzinnige, het grappige en het ontroerende.

Hun eerste grote titel, Psychonauts, was commercieel geen hit, maar groeide uit tot een cultfavoriet, een game vol bizarre ideeën, humor en hart. Daarna volgden parels als, en met Psychonauts 2 bewezen ze onder de Xbox-vlag dat creativiteit en commercieel succes wél hand in hand kunnen gaan. Double Fine is het bewijs dat originaliteit nog leeft in de gamewereld. En toen Keeper werd aangekondigd, wist ik meteen dat de lat torenhoog lag. Want wie anders zou op het idee komen om een wandelende vuurtoren de hoofdrol te geven?

Op een verlaten eiland, ergens in een vergeten zee, staat een oude vuurtoren. Ooit stil en nutteloos, maar dan… ontwaakt hij. Er ontstaat bewustzijn, beweging, leven. En dat moment voelt bijna magisch. Wat volgt is een woordloos avontuur vol mysterie, vriendschap en verwondering. Samen met Twig, een eigenwijze zeevogel, doorkruis je een wereld die constant blijft verrassen. Soms loop je door serene bossen vol glimlichtjes, dan weer door donkere grotten waar je eigen licht de schaduwen verjaagt. Alles ademt sfeer. De muziek vloeit mee met elke stap die je zet, en de kleuren dansen over het scherm alsof je door een digitaal Efteling-sprookje dwaalt. Binnen een paar uur wist ik het zeker: Keeper is geen gewone game. Het is een ervaring. Een vreemde droom die je mag besturen. Een gedicht zonder woorden, een herinnering die zich langzaam vormt terwijl je speelt.

In Keeper hoor je geen stemmen die schreeuwen wat je moet doen. Geen mission objectives. Geen “Game Over”. Sterker nog, je kunt niet doodgaan. En dat is heerlijk. Je speelt op je eigen tempo, verkent op gevoel en raakt nooit in paniek. Zelfs wanneer de grond onder je wegzakt en de vuurtoren in een afgrond stort, blijft alles kalm. Op papier klinkt dat misschien wat saai, maar geloof me, dat is het absoluut niet. Keeper is zen, maar nooit zonder bedoeling. De game blijft continu kleine verrassingen introduceren. Als vuurtoren kun je twee dingen: lopen en licht schijnen. Simpel? Ja. Maar precies daardoor werkt het. Je vogelvriend Twig helpt je bij de rest, hij kan schakelaars overhalen, voorwerpen oppakken en puzzels oplossen. Samen vormen jullie een perfect duo van licht en beweging.

De vuurtoren beschikt over een lamp met twee standen: niet-gefocust en gefocust. In de niet-gefocuste stand verken je rustig de wereld. Je schijnt over rotsen en planten, die subtiel beginnen te bewegen of bloeien onder je licht. Donkere grotten veranderen in sprookjesachtige tuinen zodra jouw licht de duisternis doorbreekt. Wanneer je echter focust, bundel je al je energie tot een krachtige straal die alles transformeert, omgevingen veranderen, planten groeien, objecten bewegen. En bij puzzels is dat precies wat je nodig hebt om verder te komen. Twig doet de rest: hij trekt, duwt, vliegt, verzamelt. Soms snap je even niet wat het spel van je wil, maar zodra het kwartje valt en de puzzel in elkaar klikt, voelt dat eureka-moment fantastisch.

Wat Keeper zo bijzonder maakt, is dat het je nooit vertelt wat je moet doen. Er zijn geen pijltjes, geen tekstballonnen, geen uitleg. Alles draait om ontdekken. Proberen. Falen en opnieuw proberen. En dat voelt verfrissend. Je leert door te spelen, niet door te luisteren. Double Fine gebruikt steeds dezelfde simpele basis; lopen, licht schijnen, samenwerken met Twig, maar weet daar eindeloos veel verrassingen mee te bouwen. Het resultaat is een ervaring die zowel rustgevend als constant vernieuwend is.

De wereld van Keeper is een lust voor het oog. Idyllische landschappen vol vreemde wezens, bloemen die bewegen, bomen met ogen, het is alsof de Efteling een game heeft gemaakt. Elk stukje terrein voelt handgemaakt, elk geluid heeft betekenis. De muziek is minstens zo bijzonder. Subtiel, sfeervol, en altijd precies op het juiste moment emotioneel. Het versterkt de magie zonder ooit op te dringen. Keeper voelt als een sprookje dat nooit echt verteld werd, een wereld die tegelijkertijd uniek én vertrouwd aanvoelt.

Wat ook fijn is: Keeper is niet moeilijk. De besturing gebruikt maar de helft van de knoppen op je controller. Dat is bewust zo gedaan. Double Fine wilde geen spel maken over controle of prestaties, maar over beleven. Over rust, verwondering en creativiteit. En dat past perfect bij het geheel. Alles klopt. Van de vormgeving tot de muziek, van de sfeer tot het tempo. Keeper is een game die je niet alleen speelt, maar ervaart. Een spel dat je verrast, ontroert en bijblijft lang nadat de aftiteling voorbij is.

Of je nu jong bent of volwassen, Keeper heeft iets voor jou. Kinderen zullen Twig waarschijnlijk in hun hart sluiten als een rare, grappige vogel met karakter, terwijl volwassenen geraakt worden door de thema’s van eenzaamheid, vriendschap en herontdekking. Het is een echte Double Fine, eigenzinnig, warm en betoverend. En dat alleen al maakt Keeper het spelen waard.