Review: Avowed

Avowed is de eerste grote release van Microsoft dit jaar en meteen een titel waar al lange tijd reikhalzend naar wordt uitgekeken. De game belooft sinds haar aankondiging een meeslepende RPG-ervaring te bieden in een wereld die zowel nieuw als vertrouwd aanvoelt. Wanneer een studio als Obsidian Entertainment, bekend van genreklassiekers zoals Star Wars: Knights of the Old Republic II, Fallout: New Vegas, South Park: The Stick of Truth en The Outer Worlds, een nieuw project in dit genre aankondigt, zijn de verwachtingen vanzelfsprekend torenhoog. Ik kreeg de kans om de afgelopen weken uitgebreid aan de slag te gaan met Obsidian’s nieuwste creatie om te ontdekken of deze ambitieuze beloftes daadwerkelijk worden waargemaakt.

Avowed is het eerste AAA-project van Obsidian als onderdeel van Microsoft sinds de studio over werd genomen in 2018. Oorspronkelijk werd de game gepitcht als Obsidian’s visie op The Elder Scrolls V: Skyrim, met een enorme open wereld. Iets wat duidelijk te zien was toen de game in juli 2020 aan werd gekondigd met een trailer waar Skyrim vanaf droop. Maar naarmate de ontwikkeling vorderde, besloot het team een andere richting in te slaan. In plaats van de stijl van Skyrim te imiteren, hebben ze gekozen voor een game die meer aansluit bij Obsidian’s eerdere RPG’s. Dit betekent een minder uitgestrekte wereld, maar een sterkere focus op verhaal en personages. De game die ik nu voor ogen had leek dan ook nergens meer op die eerste trailer. De complete stijl van het spel is veranderd, om minder dicht bij Skyrim te zitten. En dat juich ik toe, want Avowed heeft hierdoor niet alleen een eigen unieke stijl gekregen, maar ook een eigen gezicht waarbij de vergelijkingen met Bethesda’s grootste RPG niet constant gemaakt hoeven te worden.

Gesitueerd in de fictieve wereld van Eora (bekend van de Pillars of Eternity-franchise) heet Avowed je welkom in de Living Lands, een mysterieuze eilandengroep waar heel veel avonturen en nog meer gevaren op jou liggen te wachten. Jij bent een gezant van Aedyr, een ver land, gestuurd om geruchten te onderzoeken over een zich snel verspreidende plaag in deze Living Lands. Maar voordat je avontuur kan beginnen, is het belangrijk om je personage helemaal naar wens vorm te geven. Met een breed scala aan keuzes zijn de mogelijkheden vrijwel eindeloos. Misschien besteed je, net als ik, iets te veel tijd in deze modus, waarbij mijn vrouwelijke personage felrood haar kreeg, de naam Scarlett mocht dragen en een stoer uiterlijk kreeg. Na iets te veel tijd hierin door te hebben gebracht dacht ik klaar te zijn voor wat komen ging. Toch wachtte er nog een cruciale beslissing: de achtergrond van ‘mijn Scarlett’. Je kunt kiezen uit verschillende verhalende achtergronden, elk met hun eigen invloed op je avontuur. Deze keuze is belangrijker dan je misschien denkt; je achtergrond bepaalt niet alleen de dialoog-opties tijdens het spel, maar ook hoe je avontuur begint en zelfs welke wapens je voorkeur zullen hebben. Met die beslissing achter de rug zette ik eindelijk mijn eerste echte stappen in de spelwereld. De tutorial, vermomd als een spannende eerste missie waarin het gevaar direct op de loer ligt, leert je de basis van de gameplay en laat je de mogelijkheden verkennen. Avowed voorziet je meteen van essentiële voorwerpen, je eerste wapens en een harnas; klaar om het avontuur echt te beginnen.

Vanaf het eerste moment voelt de gevechtsactie krachtig en vloeiend aan. Ik begon bescheiden, gewapend met slechts een kleine dolk, maar al snel kreeg ik een pijl en boog in handen. Niet veel later leerde ik mijn eerste magische krachten te gebruiken. Dankzij de mogelijkheid om twee wapenconfiguraties samen te stellen, kon ik moeiteloos schakelen tussen verschillende speelstijlen. Ik koos ervoor om in mijn rechterhand een toverstaf vast te houden, terwijl mijn linkerhand een spreukenboek openhield, waardoor ik toegang kreeg tot krachtigere magische aanvallen. Met een simpele druk op de knop kon ik wisselen naar mijn tweede set wapens, waarbij ik koos voor de pijl en boog. De keuze in wapens bepaalt niet alleen je speelstijl, maar voegt ook een tactisch element toe aan de gevechten. Zo besefte ik al snel dat het vasthouden van een spreukenboek in mijn linkerhand betekende dat ik moeilijker aanvallen kon blokkeren. Een boek is tenslotte geen schild, tenzij er de juiste spreuk in staat. Blokkeren, ontwijken en aanvallen, het zorgt ervoor dat je soms op het puntje van je stoel zit. Misschien is de combinatie met zwaard en schild slimmer?

Hier begint het echte beheer van de RPG-elementen. Verschillende balkjes lopen langzaam leeg, en je zult al snel merken dat je niet eindeloos magische spreuken kunt afvuren. Je health-bar is verre van ideaal, en strategisch omgaan met je middelen wordt essentieel. Dit zorgde ervoor dat ik mijn aanpak tijdens gevechten voortdurend aanpaste. Lijnrecht een vijandelijk kamp inrennen? Geen goed idee, zeker in het begin is de kans groot dat je snel wordt overrompeld. De game werd echt interessant toen ik ontdekte hoe ik de omgeving in mijn voordeel kon gebruiken. Stealth werkt hier zoals stealth hoort te werken. Al snel leerde ik me te verschuilen in hoog gras en donkere omgevingen om zo vijanden één voor één uit te schakelen wanneer ze even van hun groep waren afgezonderd. Zo kon ik dodelijke aanvallen uitvoeren zonder meteen een horde tegenstanders op mijn nek te krijgen. Het is geen revolutionair nieuw element, maar Obsidian weet het gevechtssysteem fris te houden door verschillende speelstijlen slim te integreren. Hoe je speelt, is volledig aan jou, en dat maakt de combat des te boeiender. Door de eerder genoemde mogelijkheid om snel tussen wapensets te wisselen, draait het soms niet om de vraag of je wisselt, maar wanneer je dat doet.

Na je eerste confrontatie met de mysterieuze Dreamscourge-plaag in The Living Lands arriveer je in Dawnshore, waar je met voorzichtigheid wordt ontvangen als de officiële gezant van het Aedyran-rijk. De inwoners wantrouwen je aanwezigheid en zijn weinig enthousiast over de inmenging van een machtig rijk. Je bent geen held die meteen wordt toegejuicht, je moet je bewijzen en vertrouwen winnen. Al snel ontdek je dat de Aedyran ambassadeur en de leider van Dawnshore en de nabijgelegen stad Paradis spoorloos zijn verdwenen. Jouw missie: de ambassadeur opsporen. Tijdens je zoektocht ontmoet je Kai, een Aumaua, een ras dat al meer dan 20.000 jaar in Eora leeft. Op dit punt voelt het alsof het echte avontuur pas begint. Hij sluit zich bij je aan. Je merkt meteen dat je een ‘party’ op gaat bouwen bestaande uit meerdere personages, met verschillende mogelijkheden en kunsten, om jou tijdens je rit te helpen, beschermen of zelfs te verdedigen.

Hier verloor ik compleet mijn gevoel voor tijd. De game opent zich en nodigt je uit om op ontdekking te gaan. Je kunt natuurlijk het hoofdverhaal volgen, maar overal duiken zijmissies op die je van het pad afleiden. Deze variëren van simpele “versla iedereen daar”-missies tot diepgaandere queesten waarbij je mysteries moet ontrafelen. Wat het echt leuk maakt, is hoe levendig en meeslepend de wereld aanvoelt. Het speelveld oogt realistisch, maar tegelijkertijd alsof je op een compleet andere planeet rondloopt. De ontwikkelaar weet hierin een sterke balans te vinden. Als ik het kort zou moeten omschrijven: Skyrim, maar met meer kleur. Denk aan de dromerige sfeer van Droomvlucht in de Efteling, gecombineerd met een wereld vol verschillende culturen en interessante locaties. Zelfs wanneer de wereld verticaler wordt, bijvoorbeeld in kerkers of grotten, blijft de presentatie indrukwekkend. De bewegingsvrijheid is fantastisch: je kunt sprinten, klimmen, ontwijken en grote sprongen maken, waardoor de wereld als een speeltuin aanvoelt. Voor iemand zoals ik, die nooit een Pillars of Eternity-game heeft gespeeld, weet Eora absoluut te fascineren.

Het spel doet er alles aan om je onder te dompelen in deze wereld, en dat merk je vooral in de vele gesprekken die je voert. Alle dialogen zijn volledig ingesproken, waardoor je niet alleen naar ondertiteling zit te staren, maar echt in het verhaal wordt meegezogen. Ik merkte dat ik steeds nieuwsgieriger werd naar de personages: waar kwamen ze vandaan? Wat dreef hen? En vooral: waren hun intenties goed of juist duister? Hoewel de dialoogopties soms beperkt zijn, kunnen keuzes die je bij het aanmaken van je personage maakt, zoals achtergrond en afkomst, gesprekken een compleet andere wending geven. Dit maakt het interessant om de game opnieuw te spelen met een ander personage en zo nieuwe verhalen te ontdekken. Jouw beslissingen beïnvloeden niet alleen de dialogen, maar ook de wereld om je heen en het verhaal dat je speelt. Zo kwam ik vroeg in het spel een gevangene tegen. Ik kon haar laten zitten of de moeite nemen om haar te bevrijden, als ik haar tenminste vertrouwde. Omdat ik haar hielp, sloot ze zich later bij me aan en bleek ze op cruciale momenten waardevol. Had ik haar laten zitten, dan was de missie daarna compleet anders verlopen. Dit soort keuzes hebben impact op de rest van het spel en brengen interessante dilemma’s met zich mee. Een typische Obsidian-trek die nog steeds net zo bevredigend en verfrissend aanvoelt als altijd.

Avowed is in de kern een klassieke RPG, helemaal in lijn met eerdere Obsidian- (en dus ook Bethesda) titels, inclusief hun charme én kleine ongemakken. Verwacht geen baanbrekend vechtsysteem of een gigantische open wereld. Ja, de wereld voelt groots, maar Avowed is geen game waarin je vijfhonderd uur moet steken. En eerlijk? Dat juich ik alleen maar toe. Niet iedereen heeft tijd voor een eindeloze RPG, en een gefocust avontuur van dertig à veertig uur is voor mij persoonlijk een verademing. Toch zal Avowed onvermijdelijk worden vergeleken met Skyrim en Starfield. En dat is logisch, maar eigenlijk niet terecht. Deze game heeft een eigen stijl, een eigen gezicht, een eigen visie. Het is een compactere, scherpere RPG die je volledig onderdompelt in de wereld van Eora. Normaal ben ik niet eens een groot fan van dit soort RPG’s. Maar Avowed? Avowed wist me vast te houden.

Obsidian Entertainment heeft door de jaren heen bijzonder sterke games afgeleverd, en Knights of the Old Republic 2 was altijd mijn onbetwiste favoriet. Maar Avowed? Dat komt verrassend dichtbij, iets wat ik van tevoren nooit had verwacht. Het is overduidelijk dat de studio hier alles op alles heeft gezet om hun beste game ooit te maken. En misschien is dat ook gelukt. Met een overdosis adrenaline en een hoofd vol indrukken zet ik net mijn Xbox uit om deze review te schrijven. Maar eerlijk? Het enige wat ik écht wil, is deze woorden zo snel mogelijk op papier krijgen en weer terugkeren naar Scarlett, naar Eora, naar de gevaren die daar op me wachten. Misschien is het nog te vroeg om definitieve uitspraken te doen, maar één ding voelt nu al als een zekerheid: Avowed zou zomaar eens één van mijn favoriete games van het jaar kunnen worden.