Review: Andor aflevering 1 ‘ Kassa’ , 2 ‘That would be me’ & 3 ‘Reckoning’

Sinds de aankondiging van Andor, jaren geleden inmiddels, stond de serie hoog op mijn lijst der verwachtingen. Niet alleen door het personage, maar doordat het een serie moest worden in de lijn van Rogue One. En laat dat nu net eens mijn favoriete Star Wars-film sinds het Disney tijdperk zijn…

Mijn verwachtingen lagen voordat ik aan de serie begon dus bijzonder hoog. Hoger zelfs dan dat bij Obi-Wan Kenobi het geval was. Daar kon je op voorhand redelijk voorspellen wat je ging krijgen, maar bij Andor is dat duidelijk minder het geval. ‘De opkomst van de Rebellen’ is een behoorlijk breed concept. Dingen waarvan we hier en daar natuurlijk al flarden hebben gezien (de animatieserie Rebels maakt een hoop duidelijk), maar in live-action was juist dit punt nooit echt aan de orde gekomen. Op uitnodiging van Disney mocht ik een dag voordat de serie op Disney+ verscheen de eerste drie afleveringen komen kijken in een bioscoop. Gelukkig waren de eerste drie afleveringen de 2½ uur reizen meer dan waard.

Gelukkig wordt vanaf het eerste moment de stijl van Rogue One dan ook doorgevoerd. Andor is een Star Wars-serie die zich losmaakt van de Jedi, de lichtzwaarden en het gebruik van de Force en brengt een hardere, meer volwassen kijk op het Star Wars universum. Vijf jaar voor de gebeurtenissen uit Rogue One weet de serie een frisse blik te geven op dat wat we dachten te kennen terwijl het de schaakstukken op de juiste plek weet te zetten om een goed avontuur te brengen.

Mocht je tijdens de opening van de serie aan Blade Runner denken, dan ben je vast niet de enige. De visuele pracht knalt van je scherm en het ‘gebruikte universum’ is goor, vol met felle lichten, donkere straten en verleiding op elke hoek van de straat. We treffen daar voor het eerst Cassian Andor aan, het personage waar de serie zijn naam aan te danken heeft. Meteen is duidelijk dat dit niet de vrolijke versie van Star Wars gaat zijn. Deze ‘spy thriller’ gaat anders worden dan wat we gewend zijn.

Het is dan ook niet vreemd wanneer je indenkt dat Tony Gilroy degene is die deze serie naar het scherm heeft gebracht. Eerder was hij betrokken bij Rogue One, maar ook zijn de Bourne-films uit zijn pen gekomen. En dat merk je al vanaf het begin. Want hoewel Andor uiteraard in een fantasie speelt, lijkt alles behoorlijk realistisch en hard in beeld te worden gebracht. Gilroy lijkt dan ook de perfecte man om deze serie tot leven te wekken. Daarnaast heeft hij eerder al aangegeven geen serie te willen brengen die te veel leunt op ‘fanservice’ maar vooral op zijn eigen benen moet kunnen staan. De man is zelf namelijk niet de grootste Star Wars-fan. Verwacht dus geen gigantische cameo’s om fans naar hun beeld te laten schreeuwen van blijdschap. Dit is niet die serie. Overigens ook niet voor degenen die meteen gigantische actiescenes verwachten. Andor neemt zijn tijd om personages neer te zetten, de wereld uit te diepen en de kijker te laten zien wat er op het spel staat.

Het is dan ook duidelijk dat de makers van te voren wisten dat deze serie twaalf afleveringen, keer twee seizoenen gaat krijgen. Er is meer tijd om dieper op de materie in te gaan, er hoeft niet snel overheen geblazen te worden zoals in de andere series vaker het geval was. Het brengt ook daar een meer volwassen gevoel met zich mee. Echter, dit betekent niet dat dit geen serie is voor de kleinste Star Wars fanaten. Ook voor hen is er genoeg te vinden, te lachen en te genieten. Sterke dialogen worden zonder moeite grappig en het is duidelijk dat elke acteur op het scherm goed in zijn of haar vel zit. Het woord ‘cringe’ hoorde ik nergens vallen in de volle zaal bij de première.

Andor is geschoten op locatie en niet in The Volume, het gigantische LED-scherm waar veel andere Star Wars series gefilmd zijn. En dat is te zien. De vergezichten zijn daadwerkelijk gigantisch en de sets ogen van hoog niveau. Je zou haast vergeten dat je ‘maar naar een serie zit te kijken’ in plaats van een film met een hoog budget. Dat alles prachtig in beeld wordt gebracht is dan ook niet raar wanneer je weet dat de cinematografie in handen is van mensen als Jonathan Freeman en Adriano Goldman. Beiden wonnen Emmy’s door hun werk aan Boardwalk Empire en The Crown.

Acteur Diego Luna speelde Cassian Andor natuurlijk al in Rogue One. Hij keert terug en speelt de rol alsof hij nooit weg is geweest. Vanaf de eerste minuten weet je dat dit de Cassian is die later in het begin van Rogue One een Rebel omlegt om zelf weg te kunnen komen met belangrijke informatie. Waar Star Wars vaak het licht en het donker weet te behandelen, opereert Cassian graag in de schaduw daartussen. Daarnaast viel mij nu, meer dan in Rogue One, op dat hij meer en meer acteert met zijn ogen. Vooral in de opening van de eerste aflevering waarbij de camera een lange poos op zijn gezicht gefocust is. Er speelt zich veel af in die donkere kijkers van hem, je merkt dat hij dingen gezien heeft die hij niet mee had willen maken. Andor is iemand die moet overleven en zet alles op alles om dat te doen.

Maar het is niet alleen Luna die deze serie draagt. Elk personage speelt zijn rol in het verhaal. Nergens zat een personage wat aanwezig was om het plot aan de kijker uit te leggen, of als handigheidje om het verhaal verder te laten gaan. Elk personage heeft een doel, een reden om in de serie te zitten. Het zijn mensen die in de wereld wonen, die hun cultuur uitstralen zonder er wat over te zeggen. Je merkt dat er een geschiedenis is, ook wanneer deze niet getoond of besproken wordt. Ook in de vele flashbacks (die hier op een hoger niveau worden gebruikt dan in The Book of Boba Fett) lijkt alles te kloppen. Wanneer verleden en heden samenkomen zorgt het daardoor voor een emotioneel moment.

De eerste episodes doen hun werk opperbest om het grondwerk van de serie te definiëren. Het neemt daar de tijd voor. Hierdoor voelen de eerste twee afleveringen misschien wat trager dan dat we gewend zijn van traditioneel Star Wars. Het is in mijn ogen dan ook een bijzonder goed besluit geweest van Disney om de eerste drie afleveringen tegelijkertijd te releasen. Wanneer deze achter elkaar gekeken worden voelt het haast alsof je naar een film kijkt, waarbij de opening dient voor de uitdieping, personages en plot, terwijl in de derde episode dit alles samenkomt en de nodige snelheid en actie in de mix gooit.

Er wordt duidelijk ingegaan op de motivatie van verschillende personages om te laten zien waarom ze doen wat ze doen. Echter, nergens wordt het hoofdplot aan de kant geschoven en een zijspoor aangetikt. Alles lijkt relevant te zijn voor het grotere verhaal. Hoewel de serie duidelijk zijn tijd kan en wil nemen, voelde het nergens alsof ik naar opvulling zat te kijken. Andor voelde in zijn eerste drie afleveringen als een strakke snaar, volledig gestemd om het beste effect te realiseren.

Ik kan deze tekst niet eindigen zonder even het geluid van de serie aan te stippen. Wanneer Skywalker Sound achter je product zit, weet je dat je kwaliteit mag verwachten. De soundtrack van Nicholas Britell weet prachtig toe te voegen, zonder te vervallen in klassieke Star Wars tonen. Ook daar staat de serie geheel los van het vorige, nog meer dan dat de soundtrack van Rogue One deed. En als we het dan toch over audio hebben, de ‘beacons of Gondor’ hommage in aflevering drie klonk tot diep in mijn lichaam door.

Je merkt het. Ik ben echt enorm te spreken over Andor. Waar mijn verwachtingen torenhoog lagen, weet de serie niet in te leveren op dat wat ik er van wilde. Het feit dat de tijd genomen wordt om een universum neer te zetten dat bekend, maar totaal anders is van wat we hebben gezien, juich ik toe. De volwassen, smerige manier van filmmaken gaat mij aan het hart. Na het zien van drie afleveringen weet ik zeker dat dit de start is van een fantastische serie waarbij ik mij de komende negen weken (!) bijzonder ga vermaken. Een serie die het anders doet dan al zijn voorgangers, maar vooral een serie die een impact kan maken op het overkoepelende verhaal. Met een serieuze toon wordt een zwarte pagina uit het Star Wars boek aan de kijkers voorgeschoteld. Ik ben er klaar voor!